naar huis

Het einde op de kaap.

Na een lange reis naar het westen keer je nu om. Je gaat naar het oosten, de andere kant op: een ommekeer. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Middernacht waren we in de herberg en stilletjes naar bed.
De volgende ochtend rustigaan gedaan.
Om kwart voor tien stonden we bij de bushalte met meer pelgrims. Het voelde zoveel anders. Waren we geen pelgrim meer?
De bus reed lange tijd langs de kust. Cée herkenden we nog maar daarna onbekende plaatsen. De weg had veel bochten en dat beviel sommige passagiers niet goed. Gelukkig had de chauffeur speciale plastic zakjes.
Vier dagen lopen is tweeëneenhalf uur met de bus. In de stromende regen kwam we in Santiago bij het busstation aan. Daarom gingen we met de taxi naar Roots and Boots. Ursela en Diana mochten daar hun rugzak ook achterlaten.
Ik kreeg een bed in kamer 13. Gisteren de 13e juni aankomst in Fisterre. Weer geen toeval. Il heb wat met het getal 13.
Inmiddels was het droog geworden. We hebben wat door Santiago gezworven, tapas gegeten, winkeltjes bekeken, de kathedraal nogmaals bezocht. Het bijzondere was verdwenen. Het was een stad met een kathedraal en een historisch centrum zoals er meer zijn. De Camino was duidelijk voorbij, de betovering verbroken: we zijn op weg naar huis.
Nog een glas gedronken en nagepraat: het was goed geweest.
De rugzakken van Diana en Ursela opgehaald en naar de bus voor het vliegveld. Afscheid en uitzwaaien.
Bij de bakker heb ik brood gehaald en later in de herberg opgegeten. Nog met een Italiaan gesproken en twee Nieuw-Zeelandse dames en toen naar bed.
Om 10:06 uur vertrok de volgende ochtend mijn trein. Het eerste stuk langs onbekende plaatsen maar vanaf Ponferrada tot ver na Burgos bekende stukken. Langzaam rolt de Camino aan mij voorbij. Dan naar het noorden: Bilbao, Iruün en Hendaye. Ik ben in Frankrijk en om half tien loop ik naar mijn hotel. Even goed bewegen want lang zitten in de trein valt niet mee. De volgende ochtend om half zeven weer verder met de trein. In Parijs kon ik eenvoudig een plaatsje krijgen in de TGV naar Brussel en van daar via Roosendaal naar Nijmegen.
Kwart voor tien in de avond stond ik weer thuis. Het was vrolijk versierd met ballonnen, vlaggen en sterren. Een feestelijk thuiskomen. In 36 uur terug waar ik 108 dagen eerder was vertrokken.
De reis is ten einde maar zal nog heel lang bij me blijven. Het was…….tja,hoe zal ik het zeggen…..?
Goed? Geweldig? Bijzonder? Een feest? Zwaar? Leerzaam?
Het was mijn Camino!

naar het einde der aarde

De laatste dagen.

10 juni.

Vanuit onze Roots and Boots herberg zaten we direct op de route naar Fisterre. Gelukkig was het niet nog een stuk door woonwijken maar vrijwel direct buiten de stad. Een gele pijl met de aanduiding Fisterre gaf te kennen dat dit een ander deel van de Camino is.
Direct kwam er een klim. Met de opkomende zon een prachtig stuk. En dan het uitzicht op Santiago. Twee dagen geleden vanaf de monte do Gozo lag hij verscholen maar nu was de kathedraal goed te zien. Ook hier liepen natuurlijk pelgrims maar beduidend minder dan het deel voor Santiago. Het liep lekker en we hadden een goed ritme. Onderweg een stop voor de koffie en om goed elf uur waren we bij de Ponte Maceira. Een prachtige brug en een stadje dat nog op het oog niet lijdt van het toerisme.
In Negreira namen we de beslissing nog door te gaan tot Vilaserio. Ursela zei dat het goed ging en het wel zou halen. Volgens een bord was het nog 10 kilometer naar de herberg. Sinds die tijd hebben we het over Spaanse kilometers. En dat is een vage afstand. Een netjes aangelegd pad leidde ons verder.
De herberg zat helaas vol met veel bekenden en had geen plaats meer voor ons. Even verderop was de gemeente- herberg. Een oude school met enkele bedden en nog een aantal losse matrassen. Maar we waren de enigen. Ursela en Diana een tweepersoons-kamer en ik een voor mij alleen. De douche was wel warm maar gaf af en toe heel even een stootje koud water. Een bijzonder wisselbad. Aan de overkant woonde de beheerder. Een uiterst vriendelijke dame. Maar meer dan er was: een bed, een douche, een toilet en een waslijn kon ze niet bieden.
Ursela zat er helemaal door en bleef daar terwijl Diana en ik teruggingen naar de andere herberg voor een drankje en eten. Het smaakte weer allemaal goed. De tv liet de opening en openingswedstrijd van het EK- voetbal zien, maar door de gesprekken niet veel van gezien.
Toen we terugkwamen bij onze herberg was deze op slot. We zouden dus Ursela op de een of andere wijze wakker moeten maken. Bij het regelen aan de deur kwam er ineens een vreemde aan. Het bleek dat er ‘s avonds nog enkele pelgrims waren gekomen. Erg luidruchtig, volgens Ursela. Maar “mijn” kamer, waar nog één bed vrij was, hadden ze niet ingenomen. Ik kon lekker met het raam wijd open gaan slapen.

11 juni

Stilletjes opgestaan en weer op pad. Mist en zonsopkomst geeft natuurlijk weer een bijzondere wereld.

Later trok de mist op bij ons maar bleef het dal weer een kom vol met witte watten.

Toen de mist helemaal weg was, hadden weer een mooi uitzicht hoop het stuwmeer in de Rio Jaltas.
De route die we volgden was niet die uit het boekje. Daar stond ook aangegeven dat de route omleidingen kent vanwege “landbouwtechnische “ aanpassingen. Zo te zien, wordt ook hier het pad van de weg af geleid en netjes begaanbaar gemaakt voor allerlei pelgrims en toeristen.
Om één uur waren we in Olveiroa bij de herberg “el horreo”. Dat heeft niets te maken met horror maar met de typisch Galicische schuurtjes op poten tegen het ongedierte.

Ook hier weer de ene bekende na de andere. Soms van naam, soms alleen van gezicht, van kort of lang geleden. Zo kwam ik een Koreaanse tegen waarmee ok in de herberg van Fromista heb zitten praten en een foto voor haar van een groepje had gemaakt in het restaurant. (Haar naam ben ik weer vergeten.) Ook een Duits meisje dat ik vaker had gezien de afgelopen weken: zij kreeg eindelijk voor mij een naam: Louise. Alleen op stap tussen twee studies in en belangstellend naar iedereen.

12 juni
Zondag ging de tocht weer verder. Deze dag zou de route tamelijk kort zijn.
Het eerste uur, klimmen, was er een van een mooi uitzicht op weer een totaal ander landschap. Heide, brem, vingerhoedskruid en dennen. Maar we zagen al wel de buien en laaghangende bewolking aankomen. Ja. Na de eerste pauze begon de miezer- en motregen. Het gaf aan het landschap wel een mysterieus karakter. Het zicht was heel beperkt.

Op een gegeven moment stond een pijl niet erg duidelijk. De route was volgens de kaart re jtdoor, maar deze leek naar rechts te wijzen. Even liepen we in die richting maat stopten voor overleg. Het pad was ook niet zo betreden. Prompt kwamen andere pelgrims langs die onze twijfels niet deelden. Uiteindelijk zijn wij tocht rechtdoor gegaan en dat bleek de juiste route. De anderen zagen we niet meer. Na een tocht van meer dan een uur over de hoge vlakte daalde het pad en zagen we een stukje van de zee. Cée was onze volgende plaats in herberg Caza de Fonte. Deze werd geleid door een paar dat zelf de camino had gelopen. Direct kende hij iedereen bij naam. Dat geeft een thuis-gevoel. Het bleef motregenen dus in het stadje hadden we weinig te zoeken.
In de herberg sprak ik met Romy: een Zuid-Afrikaanse.
Hoe het kwam weet ik niet, maar al snel kwam ik bij het pelgrimsgebed van Amanda Strydom, ook een Zuid-Afrikaanse. Ze kende haar niet maar was verrast door het lied. Voor mij was het ook even: ja, dat lied. En dan de tekst zo vlak voor het einde van mijn tocht. Vooral het refrein:

Vader God U ken my naam
My binnegoed en buitestaan
My grootpraat en my klein verdriet
My vashou aan als wat verskiet.

U ken my vrese en my hoop
Die pad wat ek so kaalvoet loop
Die pad het U lankal berei
U maak die pad gelyk vir my.

Alle pelgrims keer weer huistoe
Elke swerwer kom weer tuis
Ek verdwaal steeds op U grootpad
Soekend na U boardinghuis.

Moeder God U ken my waan
My ego en my regopstaan
Die drake waarteen ek bly veg
U wys my altyd weer die weg.

U het my met U lig geseën
Die lig strooi ek op iedereen
Net U weet hoe my toekoms lyk
Ek het niks, U maak my ryk.

Alle pelgrims keer weer huistoe
Elke swerwer kom weer tuis
Ek verdwaal steeds op U grootpad
Soekend na U boardinghuis.

De herberg was misschien ook wel een boardinghuis. Een eenvoudige maaltijd maar passend bij het geheel.

13 juni.

Het eind komt er aan. De laatste etappe.
In de herberg weer afscheid genomen van waardevolle mensen. Mensen die ik, zoals zoveel mensen niet meer zal zien.
De dag begon helaas met regen en een strakgrijze lucht die belooft om voorlopig niet afscheid te nemen. Maar toch, het klaarde op. Vanaf een berg konden we nu Cape Fisterre goed zien liggen en ook Fisterre zelf.

Er volgde een afdaling en wij gingen nog even verder tot aan het water van de zee. Een bijzonder gevoel: we hebben de oceaan bereikt.
Verderop zijn we weer van het pad af gegaan en hebben een stuk over het strand gelopen. Met rugzak door het zand valt niet mee. Het deed me denken aan 39 jaar geleden, de rugzak vakantie waarin ik Connie heb leren kennen. Toen gingen we ook met de rugzak door het rulle zand.
Op het strand jakobsschelpen gevonden. Nu mag ik ze officiël dragen. De oude pelgrims namen de schelp als een compostela mee naar huis als teken dat ze hier waren geweest. Nu hebben we een “papieren “ compostela.
In Fisterre hadden we plaats gereserveerd in Por Fin, een herberg met Hongaarse eigenaresse die een goede recensie heeft in de Outdoor-gids. En die had gelijk: een heel goed onderkomen.
Na de gebruikelijke rituelen het stadje ingegaan, en eerst geluncht. We zaten blijkbaar strategisch want we hebben veel bekenden gezien. Een feest!
We hoorden dat er deze avond in de kerk een mis zou zijn en dat leek ons wel een stijlvolle tussenstap op weg naar de kaap.
Gekeken wanneer morgen de bus gaat en naar het gemeentehuis waar je een verklaring van het afronden van je tocht kunt krijgen. De dame achter het loket had er plezier in en feliciteerde iedereen ook met een handdruk.

Voor de administratie willen ze weer graag een heleboel gegevens van jou: nationaliteit, leeftijd, beroep, startplaats enzovoort.
Tenslotte inkopen gedaan om vanavond een feestje te vieren.
De eigenaresse van Por Fin was blij met de mededeling dat er een mis was en zou ook gaan.
Het was een erg traditionele mis. Het was feest van San Anton. Nou weet ik niet of het die abt of die uit Padua was maar het was feest en het koor zong: meer met het hart of Spaans temperament dan zuiver, maar een kniesoor die daar op let. Het was feest. Tot onze verbazing werd er in deze traditionele viering een onze vader gezongen op de melodie van “the sound of silence”.
Vervolgens moesten we nog bijna drie kilometer lopen naar kilometerpaal 0,00. Dat loopt erg vreemd zonder rugzak. Voor punt nul zat een groepje bekenden op een picknick-bankje en ze riepen mij om er bij te komen. Nee eerst naar de punt. Nou, daar was het echt. Op de rotsen boven het kolkende water met het lekkers en een beker wijn genoten van een geweldige zonsondergang. Niet de zon helemaal in de oceaan zien zakken maar wel prachtige kleuren gezien.

Ook daar waren bekenden. We hadden een hele torta de Santiago bij ons en daarmee maakten we nog meer vrienden. Een geweldige sfeer. Niet vanwege de taart maar vanwege de gebeurtenis.

In het donker terug. Ver zagen we de lichtjes van de Galicische kust. De maan gaf wat licht en in de berm tientallen, zo niet honderden glimwormen. Ik dacht toen: compostela: letterlijk het veld van de sterren. Zou die naam komen van de glimwormen? Is daarover een legende of moet ik er een schrijven?

Toerist in Santiago

9 juni
Vandaag was het de bedoeling de toerist uit te hangen. Dat lukte maar voor een klein deel. Je bent in zo’n andere stemming.
Tot 11 uur de tijd doorgebracht net het bijwerken van “administratieve “ achterstand, ontbijten en koffie drinken. Ieder ging even zijn eigen gang. Ursela ging naar de Pelgrimsmis. Na de ervaring van gisteren leek het voor mij geen goed idee. Ik zal daar toch niet meer vinden wat ik gisteren heb ervaren. Ik ben naar het bureau ven de RENF gegaan om de treinreis te regelen. Dat is gelukt tot Parijs. Daar zal ik zelf nog een ticket naar Nederland moeten kopen.
Vervolgens ben ik naar de Nederlandse huiskamer gegaan. Daar wat mede-pelgrims ontmoet. Een gezellige bijeenkomst.
Vervolgens de bedoeling te dwalen door Santiago. Maar ja je komt de ene na de andere bekende tegen. Tot mijn grote vreugde ook Sarah weer ontmoet. Zij zag daar ook weer twee mensen en zei: dat zijn landgenoten van jou. Even handje schudden en voorstellen. “Theo”. Hun vraag:”Theo uit Nijmegen?” Blijkt dat ze ook uit Nederland zijn komen lopen en dat ze in België en Frankrijk steeds mijn naam in de gastenboeken hadden gezien. Ze liepen ongeveer een week later langs de adressen. In Spanje is zo’n ontdekking bijna onmogelijk door het enorme aantal herbergen en gasten.
Met Sarah en een Camino-vriendin van haar gegeten en ervaringen uitgewisseld.
In de loop van de middag kwam ik Diana weer tegen. Ik had gehoord dat er ergens een bijeenkomst net Taize-zingen zou zijn dus wij daar naartoe. Ja, inderdaad in de kapel bij het bureau van de Compostela. Maar niet deze namiddag. De zusters die de kapel verzorgen, zorgen ook voor opvang van pelgrims. We kregen thee en een goed gesprek.
We hoorden daar het mooie verhaal dat pasgeleden een Moslima uit Bahrein de Camino had gelopen. Haar echtgenoot, een moslim, had als beloning en verrassing voor haar de butafumerio betaald. Mede als teken dat we bij elkaar horen. Een mooi gebaar in deze tijd.
Na de theevisite hebben we bij een pandoria heerlijke broodjes gehaald en op een bankje opgegeten.
Hierna liepen we Ursela weer tegen het lijf en samen zijn we naar een rondleiding langs de kathedraal gegaan, verzorgd door de Duitse pelgrims-opvang. Heel interessant.
Als afsluiting nog een glaasje gaan drinken. Als verrassing kregen we hierbij een kommetje Galicische soep en een kleine salade. Gratis bij een ongewoon lage prijs voor het drinken. Mooi als tegenhanger van het toeristische geheel.
Morgen weer vroeg op voor de tocht richting Finisterre ofwel Fisterre zoals dat hier heet. Dus bijtijds naar bed.

Santiago de Compostela

8 juni.
Heerlijk geslapen vannacht. Net voor de wekker werd ik wakker.
Het inpakken van een rugzak is na al die tijd een fluitje van een cent.
Met zijn allen nog koffie gedronken voor de start. Diana had een zakje met een heleboel spreuken. Een voor elke dag. Ze liet ons er allemaal een trekken. Samen hebben we de afgelopen dagen in kerken gezongen. De door mij getrokken tekst kwam dan ook goed binnen.
“ Loben ist ein Grundton Deines Herzens. Es muss jedoch von Dir gesungen werden, damit er Gehör findet. “
Nou, daar moet je het dan mee doen.

Wederom lekker wandelweer. Wat ben ik toch gezegend met het weer vanaf het begin. Als ik anderen hoor over slecht weer: ik heb wel regen en wind gehad in de afgelopen 100 dagen, maar eigenlijk geen echt slecht weer. Of trek ik me daar niet zoveel van aan?
In ieder geval , nu lekker om te lopen. Het leek er op dat er geen mist zou zijn maar langzaam zag je toch wat bergen in de wolken verdwijnen. In San Marcos was er vanaf de Monte de Gozo helaas een blik in de soep in plaats van het beroemde uitzicht op Santiago.
Langzaam de afdaling naar Santiago en dan loop je echt een grote stad binnen.
Even doorbijten tot de historische kern. Meteen doorgelopen naar het bureau voor de Compostela. De rij viel reuze mee. Heel vriendelijk geholpen en je kon je wensen indienen. Ik heb nu twee compostelas, een vanwege het aan de regels voldoen, en een tweede, de heel persoonlijke met de startplaats, startdatum en afgelegde afstand: 2670 kilometer.

We hebben de rugzak even in de opslag achtergelaten en zijn op zoek gegaan naar een overnachtingsadres. Dat adres kregen we bij de Nederlandse huiskamer maar we moesten ons binnen 20 minuten melden. Vervolgens snel naar de kathedraal voor de pelgrimsmis. Dat maakt meer los dan je je van tevoren kan voorstellen.
Gelukkig was er door een of andere groep blijkbaar voor de butafumerio betaald zodat het beroemde wierrookvat door de kerk werd geslingerd. Anders is het alleen op vrijdag.

Nog wat van de oude stad bekeken. Dan kom je natuurlijk veel bekenden tegen die je kort of langer geleden hebt ontmoet ergens op de route.
En tenslotte naar onze herberg (met zicht op de kathedraal) en verder ontspannen.
De avond weer het centrum in voor een maaltijd. Naast ons kwam een groep oudere Spaanse dames: heel keurig maar een gekakel……. We konden elkaar bijna niet meet verstaan. Wel boeiend om te zien.
Op de terugweg kwamen we een muziekgroep tegen die op het grote plein heel aanstekelijk muziek maakte en daarbij werd flink gezongen. Daar een tijd bij staan kijken, meezingen en bewegen. Pim ging vast naar de herberg: hij moet vroeg op voor zijn vliegtuig. Ursela, Diana en ik gingen nog even naar een terrasje. Tot mijn grote vreugde kwam ik daar Hongaarse Sofia tegen. Ze was op weg voor haar vliegtuig. Fijn dat ik nog echt afscheid van haar heb kunnen nemen. De pelgrims vormen een grote familie. Als je ook zie hoe hartelijk en innig alle ontmoetingen zijn: geweldig.
En zo schiet de ene emotie na de andere door je heen. Niet te beschrijven. Alleen maar te ervaren. En foto’s. Ja wel met mijn camera maar niet met mijn mobiel zodat ik niets kan laten zien in deze blog. Maar geloof me: het is hier heel bijzonder.

Honderd dagen

7 juni
Vandaag de laatste dag-etappe richting Santiago. En dan morgen nog een ochtendwandelingetje. Ik kan me nog steeds niets voorstellen van de aankomst morgen. Natuurlijk wel de stad binnen en naar de kathedraal. Maar hoe zal dat zijn?
Vandaag is het dag 100 van mijn tocht. Honderd dagen lopen, honderd dagen van huis, honderd dagen belevenissen. Wat is er allemaal gebeurd. Dagen en plaatsen kan ik niet meer precies terughalen maar gebeurtenissen wel. Dat wordt thuis nog veel uitzoeken.
In ieder geval, nu vroeg op pad want de weg is lang en de dag wordt warm.
Maar ook deze dag begint met mist. Het blijft een fascinerend gezicht. Lekker om flink door te lopen en toen het echt warm werd hadden we al een groot deel van de route er op zitten. Maar dan die laatste kilometers door de hitte. Gelukkig was er toch nog redelijk wat schaduw.
De verschillende gidsen gaven weinig slaapplaatsen aan. Daarom hadden we een hotelletje geboekt. Maar we krijgen nu de indruk dat de herbergen als paddestoelen uit de grond schieten zodat de gidsen het niet meer bij kunnen houden.
We hebben nu wel een lekkere rustige slaapplaats.
Mijn jubileum van 100 dagen hebben we op gepaste wijze gevierd.

 

Rust en herrie

6 juni
Een heerlijk nacht gehad. Wel enkele malen wakker. Maar dan constateerde ik dat het rustig was in de kamer, het raam nog wagenwijd open en een lekkere malse regen viel: goed tegen het stof. Daarna viel ik weer in slaap. Om half zeven wakker van de wekker: dat is lang geleden. Het ontbijt was prima verzorgd. Zo goed zelfs dat we pas over half acht vertrokken. Goed wandelweer. Door de regen was de lucht lekker fris en de temperatuur uitstekend.
Na een dikke kilometer zaten we weer op de route door het Galicische land. Eucayptusbomen, eikenbossen, riviertjes, muurtjes langs het pad en ga zo maar door.

In Melide was het tijd voor een pauze. In de kerk was geen stempel te bekennen. Dus een van het café op de credential. Even verder was een klein kerkje waar een mevrouw buiten stond om de stempel te geven. Zo toch nog van een mooie stempel van een kerk.
De rivieren en beken stromen van noord naar zuid. De weg gaat van oost naar west. Logisch gevolg is dus dat de weg erg omlaag en weer ophoog gaat. Veel klimmen dus.
In de dalen kom je dus ook de klassieke plaatjes tegen van step-stones in de beek en het mooie bruggetje met hospital uit de 15e eeuw.
Om ongeveer twee uur waren we in Arzua. Geen boeiend plaatsje maar met heel veel herbergen. Een ervan, met de pakkende naam “ultreia”, was ons doel. Modern, goed sanitair, maar wel een grote slaapzaal. We vrezen dat het raam vannacht dicht zal zijn.
En wat spreken de Italianen en Spanjaarden luid. In de sanitaire ruimte piepten mijn oren van de herrie.
Een rondgang door het stadje gemaakt. Alleen het terrasje was echt interessant.
In het hostel weer een goede pelgrims maaltijd genoten. Ditmaal een Russische salade, lasagna en wafel met chocola en room toe. En natuurlijk wat om het mee weg te spoelen

Mist

5 juni.
De route startte met een mooie wandeling door een mistige wereld.

Klein, stil en een zon die er voorzichtig doorheen probeerde te komen. Tegen lunchtijd waren we in Palas de Rei. Een beetje verlopen stadje. De kerk was wel levendig zo te zien. Er was muziek te horen, waarschijnlijk van een jongerenkerkkoor. Er stond een kruk en een gitaar en bladmuziek van een Kyrie, Gloria, Alleluia etc. Ik dacht nog even om de gitaar te pakken en samen met Diana wat te zingen maar vanwege de muziek uit de luidsprekers hebben we er van afgezien.
Het restaurantje waar we het terras bezochten had een prachtig uithangbord met allerlei lekkere dingen. Maar meer dan een kop koffie was niet te verkrijgen. Onduidelijk of dit vanwege het tijdstip of vanwege de zondag was. In ieder geval wat uit eigen voorraad gegeten.
De zon was intussen wel wat heet geworden en daardoor leek de tocht naar O Vilar wel ver. Maar de plaats was prima. Een herberg met uitermate vriendelijk personeel, een uitstekende vierpersoonskamer en prettige bediening. Lekker ver van de bewoonde wereld en even weg van de Camino

100 kilometer

4 juni.
In alle vroegte, maar wel een acceptabele tijd vertrokken. Dat wil zeggen: niet voor dag en dauw.
Het was een beetje nevelig. Dat gaf een bijzondere dimensie aan de tocht.
Een bijzondere tocht want hier was de 100 km grens. Elke gids geeft weer een andere plaats aan. Vanuit foto’s weet ik dat er een grote steen zou moeten zijn. Niets daarvan teruggevonden. De route paaltjes trokken zich hier ook niets van aan en kwamen van de 100,213 op de 99, 930. Dus geen bijzondere paal 100,000. De afstand wordt trouwens tot op de meter nauwkeurig aangegeven.
Het landschap is typisch Galicisch. Oude eikenbossen, muurtjes en stenen om riviertjes over te steken. Deze route leidde ons naar Portomarin. Daar een stempel in de kerk gehaald. Diana en ik hebben daar een Taize-liederen gezongen. Het liep prima op de akoestiek. Over de zuiverheid waren we niet echt tevreden. Anderen waren wel onder de indruk. Er was een Australische dame die echt geëmotioneerd was en in tranen. Zij was zo blij. Ze kende wel iets van Taize – liederen maar wist de achtergrond niet. Fijn dat we voor iemand iets hebben kunnen betekenen.
Intussen had Pim gebeld voor plaatsen in de herberg en kon de laatste vier reserveren. We moesten er wel vóór drie uur zijn. Dat was na een lunch wel haalbaar ondanks de warmte.
Het begon nog met een flinke klim. De rest van de tocht was erg warm.
De herberg was weer heel anders dan de vorige. In een donkere ruimte was plaats voor ons.
Verde de normale bezigheden zoals ontspannen met en goed glas, douchen, wasje doen en het pelgrimsmenu.
Ook weer proberen de blog bij te werken. Ik loop steeds achter de feiten aan.

Lekker zingen

3 juni.
Ontbeten en Ursela, Diana en Pim voorzien van koffie.
De wandeling begon met enkele kilometers vlak om de spieren in beweging te krijgen. Daarna een gestage klim via een stenig pad. Bovenop de berg zagen we het volgende dal volledig in de mist.

Een mooi uitzicht. Langzaam daalden we af en kwamen zelf ook in de mist. Toch wel wat vreemd om zo de mist in te lopen. Het liep overigens lekker: een goede temperatuur.

Toen kwamen we in Sarria. Een grotere stad met ontelbaar herbergen. Logisch want even verder is de 100 km grens voor Santiago. Je stempelkaart geldt pas vanaf hier voor je compostela. Heel veel lopers starten dus ook hier. Wij zochten ons heil in een volgend plaatsje. Maar dat was nog even klimmen en dalen en klimmen, maar via een mooi bospad. In Barbadelo was de eerste herberg vol. Maar ze reserveerden voor ons in de volgende. Daar waren we de eersten maar in de loop van de middag liep ook deze vol.
Er was een mooi kerkje waar een oudere heer zat om de pelgrims een stempel te geven. Diana en ik hebben daar een aantal liederen uit Taize gezongen. De heer was hierdoor heel aangenaam verrast. Het gaf een goed gevoel daar te zingen.
Vervolgens weer terug vaar de eerste herberg voor de pelgrims maaltijd. Weer de keus uit dezelfde onderdelen, maar door elke dag wat anders te kiezen, eet je toch enorm gevarieerd.

verder klimmen

2 juni
Heerlijk kunnen slapen. De oordopjes doen toch goed hun werk. Afscheid genomen van Magda want haar verwacht ik niet meer te zien. Na het ontbijt met Pim, Ursela en Diana op stap. Geen tijd om even ontspannen de spieren warm te lopen. Het dorp door en meteen weer het vervolg van de klim van gisteren. Een pad met veel grote keien en steil ophoog. Maar wel prachtig. Hoger en hoger en een mooi uitzicht. Sommige dalen waren gevuld met mist. Het is een heel apart zicht.

In O-Sobreiro koffie gedronken en officieel aangekomen in Galicië volgens een mooie grenspaal.
Ja en als je een bergrug over gaat, moet je meestal na een klim weer naar beneden. Om dat niet helemaal ineens te doen volgde er nog een tweede klim die toch nog wel heel erg pittig was. Heel strategisch stond er een bar – restaurant op de top. Het was inmiddels ook warm geworden.
Hier weer wat gedronken en gegeten.
Over de bergtop Alto de San Roque op 1262 meter met een meer dan levensgroot beeld van, ik denk, Sint Rochus. De afbeeldingen van Sint Rochus lijken erg op die van Jacobus. Ook met schelp, pelgrims muts en –staf.
Het volgende stuk was een pad langs de weg over de bergkam en redelijk vlak met een langzame daling.

Steeds verder het dal in naar Triacastela. Onderweg stond een heel vriendelijk oud vrouwtje pannenkoeken uit de delen aan de pelgrims. Ze schijnt internationaal bekend te zijn en staat zelfs in een reisgids. Carmen is haar naam.
Triacastela is een heel keurig stadje. Hier een heel nette herberg gevonden.
Omdat het zo warm was hebben we maar een pilsje genomen. ’s Avonds in het “centrum” een pelgrimsmenu genomen. Tot mijn verbazing was Magda ook zover gekomen. Ze zou zo’n grote afstanden niet nemen maar ze is taaier dan ik had gedacht. Ze lijkt zo breekbaar maar is erg sterk.